در چنین روزی بود که مصطفی یار محمودی پس از پنچ سال تحصیل، از کشور انگلستان به ایران بازگشت. رژیم وقت که مشخص نبود بنا بر چه سیاستی رضایت چندانی از حضور وی ابراز نمی کرد، در پی یک چیدمان دقیق و فضاسازی حساب شده ابتدا وی را در حاشیه قرار داد و سپس با عنوان انتقال، اقدام به اخراج وی نمود.
چیزی که خواندید نه مربوط به سال های حکومت نازیسم و نه استبداد آتاتورک یا اقدامات تروریستی آمریکا، بلکه مربوط به حدود یک ماه قبل در دانشکده صدا و سیماست. جایی که دانشجویان با دهانی باز ، پشت اساتیدی با دهان بسته، نظاره گر ماجرا بودند. به لطف سیاست های این رژیم، نه از این دهان بسته ها صدایی بلند شد نه از آن دهان باز ها!
این چند خط را هم که ملاحظه می فرمایید،نگارنده، اصحاب وب لاگ را قسم داده ام که نکند اسم ما را بگذارند پای نوشته، خدای نکرده ما را هم مثل این استاد بی نوا به جرم انتقاد به سیستم آموزشی متهم به عداوت مادرزادی با اسلام و مسلمین نموده اخراج کرده و بعد هم می گویند که : این چه حرفی ست! اینجا فضا باز است ، آزادی بیان وجود دارد و تازه اگر هم جناب یار محمودی اخراج شدند به دلایل منطقی بود. ایشان از جانب ?? عدد دانشجو رفیوز گردیده اند!!!
بگذریم که هستندحضراتی که سال هاست توسط ??? نفر دانشجو با قبول خسارت، پس زده می شوند، لاکن هنوز بیخ ریش تشریف دارند!!!!!
سیگما
